ساری؛ شهری زنده اما تشنه‌ توجه به فضای سبز

مرضیه امین‌برزگر؛ شهر موجودی زنده است؛ شادابی و سرسبزی آن همانند جریان خون در رگ‌ها، به شهروندان انرژی مثبت، نشاط و امید تزریق می‌کند. اما متأسفانه این روزها سیمای مرکز مازندران، ساری، از این موهبت محروم مانده است.

در بازدیدی که از پارک ملل ساری در جوار رودخانه بزرگ تجن داشتم، با صحنه‌ای ناامیدکننده مواجه شدم؛ درختان خشکیده، گل‌ها و گیاهان پژمرده، و فضایی که بیشتر به یک زمین رهاشده شبیه بود تا بوستانی در مرکز استان. این در حالی است که این پارک از زمان احداث در دوران مدیریت شهری مهدی عبوری، همواره به‌عنوان یکی از نمادهای شهری ساری شناخته می‌شد.

اکنون پرسش اینجاست: چرا در سال‌های اخیر هیچ اقدامی برای توسعه یا حتی نگهداری از فضای سبز پارک ملل صورت نگرفته است؟ آیا نمی‌توان با ساده‌ترین امکانات، همچون استفاده از آب رودخانه تجن، آبیاری منظم فضای سبز این پارک و بلوارهای شهر را تضمین کرد؟

شایسته نیست شهری که زمانی به پایتخت بهار شهرت داشت، امروز به “شهر سوخته” بدل شود؛ جایی که شهروندان هر صبح در مسیرهای پوشیده از زباله و معابر بی‌روح قدم بزنند.

مسئولان شهری باید بدانند: سیمای شهر تنها ساختمان‌ها و خیابان‌ها نیست؛ بلکه روح زنده آن، همان فضای سبز و طبیعت شهری است که می‌تواند شادی و امید را به زندگی روزمره مردم بازگرداند.

امروز مطالبه‌ی شهروندان از مدیریت شهری ساری روشن است: نجات فضای سبز، احیای پارک‌ها، و بازگرداندن شادابی به شهری که لیاقت آن را دارد مرکز بهار و زندگی باشد، نه تصویر کویری و غبار آلود.