علامه حسن زاده آملی که بود؟ + بیوگرافی و علت فوت

علامه حسن زاده آملی در اواخر سال ۱۳۰۷ هجری شمسی در آمل متولد و در حجر کفالت و تحت مراقبت پدر و مادری الهی، بزرگوار و اهل یقین، تربیت و از مادری عفیفه صدیقه طاهره و پاک از ارجاس حین الولادهکه معرفت و اخلاص و صداقت بود، پرورش یافت.

در حالی که شش ساله بود به مکتبخانه در محضر معلم روحانی شرفیاب شد و خواندن و نوشتن یاد گرفت و تعدادی از جزوات متداول در مکتبخانه‌های آن زمان را خواند تا اینکه در خردسالی تمام قرآن را به خوبی یاد گرفت.

پس از آن وارد دوره ابتدایی شد. تاریخ ورود وی به حوزه علمیه مهرماه سال ۱۳۲۳ هجری شمسی بود.

تحصیلات کتب ابتدائیه را که در میان طلّاب علوم دین معمول و متداول است از نصاب الصبیان و رساله عملیه فارسی آیه الله سید ابوالحسن اصفهانی گ و کلیات سعدی، گلستان سعدی و جامع المقدمات و شرح الفیه سیوطی و حاشیه ملأ عبدالله بر تهذیب منطق و شرح جامی بر کافیه نحو و شمسیه در منطق و شرح نظام در صرف، مطوّل در معانی و بیان و بدیع و معالم در اصول، تبصره در فقه و قوانین در اصول تا مبحث عام و خاص را در آمل که همواره از قدیم الدهر واجد رجال علم بوده، از محضر مبارک روحانیون آن شهر آیات عظام و حجج اسلام محمد آقا غروی و آقا عزیزالله طبرسی و آقا شیخ احمد اعتمادی و آقا عبدالله اشراقی و آقا ابوالقاسم رجایی فرا گرفت و از حضرت آیه الله عزیزالله طبرسی تعلیم خط می‌گرفت تا اینکه خودش در آمل چند کتاب مقدماتی را تدریس کرد.

مهاجرت به تهران

در شهریور ۱۳۲۹ هجری شمسی به تهران آمد و چند سالی در مدرسه مبارک حاج ابوالفتح (رحمه‌الله علیه) به سر برد و باقی کتب شرح لمعه از عام و خاص قوانین تا آخر جلد آن را در محضر آیت الله آقا سید احمد لواسانی فرا گرفت.

در محضر علامه شعرانی و بعد از آن چندین سال در مدرسه مبارک مروی به سر برد و با راهنمایی آیت الله حاج شیخ محمد تقی آملی به محضر مبارک علامه حاج میرزا ابوالحسن شعرانی طهرانی رسید.

تدریس

برخی از دروسی که حضرت علامه حسن زاده آملی تدریس می‌کرد به شرح زیر است:

تدریس چهار دوره اشارات با شرح خواجه که در هر دوره‌ای با تصحیح دقیق و تعلیقات وشرحی محققانه همراه بوده است.

تدریس مصباح الانس به مدت هشت سال در حوزه علمیه قم برای چندین نفر از عزیزان به خصوص جناب عارف واصل حضرت حجت الاسلام سمندری نجف آبادی و جناب عارف واصل حضرت آقای دکتر امامی نجف آبادی و دوره دوم تدریس آن نیز در تاریخ ۲۴/‏۰۷/‏۱۳۷۰‬ آغاز شد که تا صفحه ۴۹ این کتاب به طبع انتشارات فجر در طی ۱۸۴ جلسه ادامه یافت و در تاریخ ۲۶/‏۱۱/‏۱۳۷۱‬ با کسالت وی تعطیل شد.

تدریس شرح فصوص الحکم قیصری چهار دوره که برای شاگردان املاء می‌فرمود و آنان می‌نوشت.

تدریس یک دوره کامل شفا شیخ رئیس که در ضمن تدریس از روی چندین نسخه تصحیح شده و تعلیقات و حواشی نمود.

تدریس چهار دوره تمهید القواعد در حوزه علمیه قم که هر دوره‌اش حدود چهار سال به طول انجامید.

تدریس «اُکَر مانالاؤس» که مدت سه سال در حوزه علمیه قم بطول انجامید.

تدریس دو کتاب «اُکَر ثاوذوسیوس و مساکن» به تحریر خوجه طوسی.

تدریس اصول اقلیدس.

تدریس دروس هیئت و دیگر رشته‌های ریاضی.

وی در مدت اقامت در تهران طی سیزده سال یا بیشتر همراه با اشتغال به تحصیل علوم از آن محاضر عالیه طبق روش معهود و سیره جاریه بین علمای روحانی به تعلیم و تدریس در مدارس (حوزه علمیه) روحانی نیز اشتغال داشت.

مهاجرت از تهران به قم

در سال ۱۳۴۲ هجری شمسی به قصد اقامت در قم، تهران را ترک گفته و پس از ورود به قم، آغاز به تدریس معارف حوزوی و فنون ریاضی نمود. وی در قم نزد سید محمدحسین طباطبایی و به سفارش وی از سید محمدحسن الهی طباطبایی استفاده برد. حسن‌زاده آملی به مدت ۱۷ سال از دروس سید محمدحسین طباطبایی بیشترین بهره‌ها برد.

دیدگاه‌ها

وی معتقد بود که وحدت وجود از مهمات مسائل توحیدی است. صوفیه و عرفاً و متشرعه و اصحاب حدیث، حتی فرنگی‌ها هم عده‌ای در این مسئله وارد شده‌اند. وی در معنای وحدت وجود گفته بود که «در عالم یک حقیقت موجود است و آن خداست، و موجودات دیگر قابل اینکه به آن‌ها چیز گفته شود نیستند؛ زیرا موجود آن است که اثر داشته و کار از او ساخته باشد. وقتی مقایسه کنیم می‌بینیم که موجودات دیگر کاری نمی‌توانند بکنند مگر به اذن خدا.»

وی بر این باور است که قرآن و برهان و عرفان از هم متمایز و جدا نیستند.

حسن زاده آملی در تبیین آثار عرفانی عمیق همچون اشعار از خط تعادل عدول نمی‌کنند. در مراتب سلوکی نیز اصل نزد وی بر اعتدال بود.

از نگاه دیگران

در ۱۹ خرداد ۱۳۹۰ از سوی مجمع عالی حکمت اسلامی قم، طی مراسمی از تلاش‌ها و خدمات علمی حسن حسن‌زاده آملی تجلیل شد. در این مراسم، عبدالله جوادی آملی، شخصیت علمی حسن‌زاده آملی را ستود و گفت: «ایشان از حکمای ذوفنون معاصر به‌شمار می‌رود.»

میرزا ابوالحسن شعرانی درباره وی می‌نویسد: «مولانا الاجلّ الموفق نجم الدین و نور الصبایه و مصباح العلم و شمس الهدایه شیخ حسن آملی معروف به حسن‌زاده در علم قرآن؛ لفظ و معنایش، باطن و ظاهرش، قرائت و کتابتش و دیگر امور متعلق به آن بر اقران خویش فائق و در تتبع احادیث و علوم ادبی مورد نیاز در آن بر غیر خویش برتر گشته است. کلمات کتاب شریف کافی را ضبط کرده و آن را به نحوه شگفت‌آور اعراب‌گذاری کرده‌است. در علم نجوم و ریاضیات وابسته ید طولایی دارد و در استخراج افلاک و کسوفین دارای مهارت است. وی در علوم شرعیه عقلیه و نقلیه سوار کار ماهر میدان مسابقه است. من وی را بر استنباط فروع از اصول توانا دیدم و به وی اجازه دادم روایاتی که نقل آن برای من صحیح است، از من روایت نماید.»

حسن زاده آملی صبح سوم مهرماه سال ۱۴۰۰ به علت بیماری ریوی در بیمارستان بستری شد و شب هنگام درگذشت.